Wybitni radomszczanie (kolejność alfabetyczna)

ur. w 1950 roku; piłkarz, napastnik o pseudonimie Jano; wychowanek Stali Radomsko, grał następnie w Czarnych Radomsko, Hala Łódź, Start Łódź (1967-1969), Zawisza Bydgoszcz (1970-1972), Ruch Chorzów (1972-1980 i 1982-1983), Seresien – Belgia (1980 – 1982), Polonia Bytom (1983-1986). W ekstraklasie rozegrał 9 sezonów, 229 meczy, zdobywając 74 gole. Trzykrotny Mistrz Polski z Ruchem Chorzów 1974, 1975 i 1979; zdobywca Pucharu Polski 1974, reprezentant Polski, srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich w Montrealu w 1976 roku.

ur. 15 marca 1955 roku w Radomsku; fotografik, fotoreporter, podróżnik. W latach 1974-1979 studiował fizykę jądrową na Wydziale Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej (obecnie Wydział Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki) Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Obecnie mieszka w Chicago i pracuje jako fotoreporter dla Chicago Tribune, jednego z najbardziej liczących się dzienników amerykańskich.Swoją działalność fotograficzną rozpoczął już jako student, pracując w Studenckiej Agencji Fotograficznej w AGH. Prowadził także galerię fotograficzną w Studenckim Centrum Kultury „Pod Jaszczurami”. W USA Zbigniew Bzdak rozpoczął karierę fotografa od prowadzenia działu fotograficznego w dzienniku Casper Star Tribune w Wyoming. Następnie podjął pracę jako fotograf w gazecie The Times w Munster w stanie Indiana. Wykładał także fotografię w Columbia College w Chicago. Jego prace były publikowane w wielu znaczących amerykańskich magazynach ilustrowanych oraz w czołowych dziennikach m. in.: National Geographic, The New Yorker, American Way, The New York Times, San Francisco Chronicle, Wall Street Journal, Chicago Tribune. Ma on także duży dorobek wydawniczy. Jest autorem przewodnika po Chicago (Chicago Guidebook) oraz albumu fotograficznego Living in Wyoming z tekstem Susan Anderson. Dokumentował dla dziennika Chicago Tribune m. in. wojnę w Iraku w 2004 roku, huragan Katrina w Nowym Orleanie w 2005 roku oraz kampanię wyborczą Baracka Obamy. W 2007 roku wędrował przez prowincję Sichuan w Chinach, szukając tematów do kolejnych publikacji. Jego prace były wielokrotnie nagradzane i wyróżniane. Otrzymał m. in. nagrodę specjalną Stowarzyszenia Dziennikarzy stanu Wyoming za serię esejów fotograficznych o Polsce (1990) oraz dwukrotnie przyznaną (1991 i 1994) prestiżową Communication Arts Award of Excellence. Zbigniew Bzdak jest autorem licznych wystaw indywidualnych oraz zbiorowych. Jest członkiem ekskluzywnego The Explorers Club w Nowym Jorku. Źródło: materiały AGHotwiera się w nowym oknie.

ur. 13 kwietnia 1972 r. w Radomsku; hokeista, grający na pozycji skrzydłowego w szwajcarskim klubie Rapperswil – Jana Lakers. Swoje pierwsze kroki na lodzie stawiał w znanym polskim klubie – GKS Tychy. Do NHL przebił się przez dobre występy w szwedzkiej lidze hokejowej. W 2000 r. zagrał w meczu gwiazd podczas NHL All-Stars Weekend w Toronto (Kanada). Zdobył punkt za asystę przy golu Miroslava Santana. Do kwietnia 2007 roku pełnił rolę doradcy PZHL. Olimpijczyk z Albertville 1992. Kariera zawodnicza: GKS Tychy, Boston Bruins (1994-1996) debiut – 9 kwietnia 1994 i (2006), Edmonton Oilers (1996-1997), New York Islanders (1997-2001 i 2003-2004), Montreal Canadiens (2002-2003), Djurgardens IF (Szwecja) (2004-2005), Toronto Maple Leafs (2005-2006), Boston Bruins (do końca sezonu 2005-2006), Rapperswil-Jona Lakers (2006).

ur. 26 kwietnia 1921 roku w Radomsku; teoretyk sztuki, malarz, fotograf. W czasie okupacji hitlerowskiej więzień Auschwitz i Mathausen. Będąc więźniem organizował krótkie pokazy artystyczne. Po zakończeniu wojny współpracował z galeriami: Krzywe Koło, Współczesna, Mała Galeria, Labirynt, Zamek, Remont, Permafo, Foto-Medium – Art. Współzałożyciel Grupy 55 (1945). w latach 1953-1972 redaktor naczelny miesięcznika „Fotografia”, wykładowca Wyższej Szkoły Filmowej i Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi (1966-1975). Inicjator Seminarium Warszawskiego, grupy młodych artystów pracujących nad teorią sztuki (1975-1982). Od 1982 mieszkaniec Meudon pod Paryżem. W dorobku m.in. cykle obrazów (Wojna, Macierzyństwo, Amonity, Antropolity, Movens, Systemy) oraz cykle fotografii (Egzystencje, Gestykulacje). Laureat nagrody Prezesa Rady Ministrów I stopnia w 1979 r., odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III stopnia, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych. Zmarł 21 sierpnia 2005 roku.

ur. 21 lipca 1941 w Radomsku; polski biolog, specjalizujący się w genetyce drobnoustrojów, mikrobiologii ogólnej; nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Wrocławskim. W Radomsku spędził dzieciństwo oraz młodość. Po ukończeniu szkoły średniej w 1961 roku podjął studia biologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim, które ukończył w 1966 roku magisterium. Bezpośrednio po ich ukończeniu został zatrudniony w Katedrze Mikrobiologii na Wydziale Nauk Przyrodniczych swojej macierzystej uczelni. W 1978 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk biologicznych na podstawie pracy pt. Struktura genetyczna czynnika R404. W 1998 roku otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk farmaceutycznych w zakresie farmacji o specjalności mikrobiologia na podstawie rozprawy nt. Mechanizm zmienności antygenowej pałeczek Shigella flexneri 1b. W 2000 roku został mianowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Instytucie Mikrobiologii UWr, który powstał z przekształcenia dotychczasowej Katedry Mikrobiologii. W 2004 roku prezydent Polski Aleksander Kwaśniewski nadał mu tytuł profesora nauk biologicznych. W tym samym czasie został profesorem zwyczajnym w Instytucie Genetyki i Mikrobiologii UWr. Na swojej macierzystej uczelni pełnił w latach 1996-1999 obowiązki kierownika Zakładu Mikrobiologii, a następnie przejął zwierzchnictwo nad nim. Za swoją działalność naukowo-dydaktyczną i organizacyjną był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał m.in. nagrody rektora Uniwersytetu Wrocławskiego, Ministra Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Prezesa Urzędu Postępu Technicznego i Wdrożeń oraz Złoty Krzyż Zasługi w 1990 roku. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Genetycznego oraz Polskiej Akademii Nauk. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się wokół problematyki związanej z genetyką mikroorganizmów, mikrobiologią środowiska oraz mechanizmami odporności bakterii.

(1838 – 1904) nauczyciel, wychowawca, społecznik. Urodził się w Krzepicach koło Częstochowy w ubogiej rodzinie nauczycielskiej. Z racji pochodzenia mógł bezpłatnie pobierać naukę w szkole elementarnej, a później w czteroklasowej szkole powiatowej w Wieluniu. Następnie ukończył roczny Instytut Nauczycieli Elementarnych Warszawskiego Okręgu Szkolnego w Radzyminie. Ponieważ korzystał z nauki bezpłatnie, musiał również podjąć pracę jako nauczyciel w szkole elementarnej. Decyzją władz oświatowych został skierowany do Radomska. W dniu 29 maja 1862 roku otrzymał pozwolenie na prowadzenie w Radomsku dwuklasowej pensji męskiej rozbudowanej później do czteroklasowej. Zadaniem było przygotowanie uczniów do III klasy gimnazjum rządowego. Szkoła mieściła się początkowo przy ulicy Żabiej (Żeromskiego). Otwarcie szkoły zbiegło się z wybuchem powstania styczniowego. Fabiani, który miał brać udział w działaniach powstańczych, oczekiwał na wezwanie do walki w otwartym oknie swojego pokoju. Niestety dowiedział się o klęsce zrywu niepodległościowego. Chęć udziału w powstaniu przypłacił zdrowiem, ponieważ zachorował na zapalenie płuc. Uratowało to jego szkołę przed zamknięciem, gdyż mógł udowodnić, że w powstaniu udziału nie brał. Zaangażował w szkole jednego nauczyciela - swego kolegę szkolnego Ludwika Thylla – i razem uczyli. W szkole Fabianiego szybko rosła liczba uczniów i w 1901 roku była największa - 308 uczniów. Językiem wykładowym był rosyjski. Absolwenci posiadali dużą wiedzę ogólną z różnych dziedzin życia. Uczono takich przedmiotów jak: kaligrafia, rysunki i arytmetyka. W 1896 roku wprowadzono w godzinach wolnych od zajęć naukę introligatorstwa i stolarstwa. Działalność Fabianiego zaczęła popierać cała lokalna społeczność, widząc w jego wysiłkach szansę rozwoju dla swych dzieci. Zakupił on wówczas murowany dom z placem przy ulicy Długiej (Fabianiego) - rezydencję hrabiów Ostrowskich. Całą nieruchomość adaptował na szkołę z internatem i dobudował do hrabiowskiej rezydencji piętrowy budynek z oficyną. W 1862 roku Fabiani ożenił się w Warszawie z Filipiną Dębską. Żona dbała o czystość w szkole i internacie, codziennie gotowała obiady nie tylko dla męża i jedynego nauczyciela, ale i dla uczniów, którzy do szkoły wędrowali z dalekich wsi. W domu Fabianich przyjął się zwyczaj, że każdy głodny dostawał skromny posiłek. W porze obiadowej prawie każdego dnia schodziła się również biedota z całego miasta po posiłek. Niektórych uczniów Fabiani werbował z ulicy, przeważnie tych, którzy nie mieli właściwego zajęcia lub pochodzili z marginesu społecznego. Mieszkańcy miasta byli bardzo życzliwie ustosunkowani do Fabianiego, bo przejawiał zainteresowanie wszystkimi dziedzinami życia w mieście. Żył życiem rozwijającego się Radomska. Był jednym z założycieli Ochotniczej Straży Ogniowej w 1881 roku. Brał udział w życiu innych organizacji społecznych: TowarzystwA Pożyczkowo - Oszczędnościowego i Stowarzyszenia Spożywczego. Sprawował godność ławnika we władzach miejskich. Interesował się każdym publicznym przedsięwzięciem w Radomsku. Był w pełni tego słowa znaczeniu obywatelem, cenionym zarówno przez młodzież jak i dorosłych. W 1888 roku obchodzono jubileusz 25-lecia pracy jego szkoły. Zmarł 11 marca 1904 roku. Grób Feliksa Fabianiego znajduje się na Starym Cmentarzu w Radomsku.

(1912 - 1988) kompozytor, pedagog i nauczyciel. Ukończył gimnazjum handlowe w Radomsku. Uczył się gry na organach, fortepianie oraz śpiewu. Pracował w zespole muzycznym i teatrzyku w Radomsku, pełnił też funkcję tapera w niemym kinie. Występował w zawodowych zespołach muzycznych w Warszawie, Łodzi, Poznaniu i w Krakowie. W czasie II wojny światowej działał w konspiracyjnym Związku Walki Zbrojnej i kierował tam zespołem symfonicznym i prowadził lekcje śpiewu, ucząc głównie pieśni patriotycznych. W tym czasie współpracował z Czesławem Kałkusińskim komponując muzykę do jego utworów poetyckich. Prywatnie obaj panowie przyjaźnili się, a swoją współpracę kontynuowali również w późniejszym życiu. Po zakończeniu wojny objął posadę nauczyciela muzyki i śpiewu kolejno w Szkole Wychowawców Przedszkoli w Radomsku, w Liceum Pedagogicznym i II Liceum Ogólnokształcącym. W roku 1956 uzyskał w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie dyplom nauczyciela szkół średnich i zakładów kształcenia nauczycieli w zakresie muzyki i śpiewu. W tym samym roku objął kierownictwo Symfonicznej Orkiestry Międzyspółdzielnianej w Radomsku, która na początku lat 70-tych XX wieku była jedyną orkiestrą amatorską w Polsce. Fajt był szczególnie związany z Liceum Pedagogicznym w Radomsku, w którym przygotywywał uczniów do gry na akordeonie i fortepianie. Na lekcjach nauczał podopiecznych tylko oryginalnych wersji swoich utworów. Wśród wielu jego kompozycji wymienić należy: "Jedrusiową dolę", "Marsz lotników dywizjonu 303", "Radomszczański walc", "Marsz absolwentów Liceum Pedagogicznego", "Wrzosowiska", "Pieśń obozową". Jego muzyka w trudnych czasach dawała radość młodym z jej wykonywania a osobom starszym dodawała nadziei na lepszą przyszłość. Grób Henryka Fajta znajduje się na Starym Cmentarzu w Radomsku.

Piotr Gładki urodził się 22 marca 1968 r. w Radomsku. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w 6. roku życia. Jako muzyk współpracował z najwybitniejszymi dyrygentami, m. in. D. Barenboim, D. Kitajenko, V. Geergiev, C. Abbado, V. Fedoseev, H. Stein, D. R. Davies, z którymi koncertował w najsławniejszych salach koncertowych świata. Współcześni kompozytorzy dedykują mu swoje utwory, które również z dużym powodzeniem prawykonuje (B. Sulzer, W. Steinmetz, I. Ingensand). Sercu dyrygenta najbliższa jest muzyka barokowa, a najlepiej prowadzi mu się orkiestry kameralne i symfoniczne. W muzycznym repertuarze Piotra Gładkiego znajdują się koncerty skrzypcowe, utwory koncertowe i sonaty, w zdecydowanej większości utwory dynastii Straussów, Lannera, Lehera i wielu innych mistrzów wiedeńskich. Wraz z zespołem „Solistów Wiedeńskich”, bardzo często koncertuje w Polsce, również w Radomsku. Chętnie angażuje się w akcje charytatywne na rzecz dzieci czy utalentowanej muzycznie młodzieży. Współpracuje m.in. z Fundacją Rozwoju Kardiochirurgii im. prof. Z. Religi w Zabrzu i Uniwersyteckim Szpitalem Dziecięcym w Krakowie-Prokocimiu.

Jakiś czas temu Piotr Gładki na strychu odnalazł zapomniane rękopisy. Okazało się, że są to zaginione dzieła wybitnego, radomszczańskiego kompozytora i pedagoga Henryka Fajta. Dla Piotra Gładkiego kompozytor ma szczególne znaczenie: - Moja rodzina od pokoleń związana jest z Henrykiem Fajtem – wyjaśnia muzyk. – Dziadek, Stanisław Migocki, pracował i tworzył z kompozytorem jeszcze przed II wojną światową. Moja matka, Jolanta Migocka, była jego uczennicą. A ja miałem zaszczyt wystąpić z Henrykiem Fajtem na jednej scenie, kiedy miałem zaledwie 7 lat – dodaje.

Piotr Gładki postanowił ocalić jego muzykę i tchnąć w nią nowe życie. Płyta została wydana w 2016 r. z okazji 750-lecia istnienia miasta Radomska. To pierwsze nagranie twórczości artysty, znanego głównie z działalności patriotycznej.

Utwory wykonali muzycy Wiener Solisten Orchester pod batutą Piotra Gładkiego. Aranżacją zajął się Dariusz Zboch, a nagraniem znakomity, polski inżynier dźwięku Andrzej Brzoska.

Ur. 14 kwietnia 1924 r. w Radomsku; harcerz, członek drużyny w Gimnazjum im.F.Fabianiego. W czasie II wojny światowej zdał mature na "tajnych kompletach". Od 1 marca 1942 r. członek Roju "Metal", a od 1 kwietnia 1943 r. członek drużyny "Cisy". W latach 1943 - 1945 nauczyciel nauk ścisłych podczas tajnego nauczania na Kielecczyźnie. Przebywając w majątku Ewy i Jacka Siemińskich zajął się produkcją - początkowo atramentów sympatycznych a następnie zapalników do butelek zapalających. W latach 1945 - 1950 studiował początkowo w Krakowie, później na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Od 1947 roku pracował na uczelni najpierw jako wolontariusz, a od 1948 roku jako asystent w Katedrze Chemii Organicznej Politechniki Śląskiej. W 1960 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych. W latach 1960 - 1961 był stypendystą British Council na Uniwersytecie Birmingham. W 1964 r. obronił pracę habilitacyjną i uzyskał tytuł docenta doktora habilitowanego. W Politechnice Poznańskiej pracował w latach 1968 - 1992 - najpierw jako docent, a od 1973 r. jako profesor. W latach 1977- 1981 sprawował funkcję Dziekana Wydziału Chemii. Był zastępcą przewodniczącego Komisji Nauk Chemicznych Oddziału Poznańskiego Polskiej Akademii Nauk. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. W latach 70. i 80. XX wieku współpracował z przemysłem i Instytutem Metali Nieżelaznych w Gliwicach i Instytutem Badań Jądrowych w Warszawie. Zmarł 28 września 2009 r., pochowany w Poznaniu.

Jakiś czas temu Piotr Gładki na strychu odnalazł zapomniane rękopisy. Okazało się, że są to zaginione dzieła wybitnego, radomszczańskiego kompozytora i pedagoga Henryka Fajta. Dla Piotra Gładkiego kompozytor ma szczególne znaczenie: - Moja rodzina od pokoleń związana jest z Henrykiem Fajtem – wyjaśnia muzyk. – Dziadek, Stanisław Migocki, pracował i tworzył z kompozytorem jeszcze przed II wojną światową. Moja matka, Jolanta Migocka, była jego uczennicą. A ja miałem zaszczyt wystąpić z Henrykiem Fajtem na jednej scenie, kiedy miałem zaledwie 7 lat – dodaje.

Piotr Gładki postanowił ocalić jego muzykę i tchnąć w nią nowe życie. Płyta została wydana w 2016 r. z okazji 750-lecia istnienia miasta Radomska. To pierwsze nagranie twórczości artysty, znanego głównie z działalności patriotycznej.

Utwory wykonali muzycy Wiener Solisten Orchester pod batutą Piotra Gładkiego. Aranżacją zajął się Dariusz Zboch, a nagraniem znakomity, polski inżynier dźwięku Andrzej Brzoska.

ur. 19.06.1923 r. w Radomsku. W 1954 r. ukończył studia na Wydziale Operatorskim PWSF w Łodzi. Operator kamery w licznych filmach polskich, m.in.: "Ogniomistrz Kaleń" (1961), "Historia żółtej ciżemki" (1961), "Rękopis znaleziony w Saragossie" (1964), "Kolumbowie" (1970), "Chłopi" – współpraca operatorska (1973), "Granica" (1977), "Rodzina Połanieckich" (1978) oraz w serialach, m.in. "Wojna domowa" i "Lalka". źródło: portalfilmowy.pl

ur. w 1947 r. w Radomsku. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Radomsku. Studiował na Wydziale Chemii na Uniwersytecie Warszawskim, a w roku 1969 rozpoczął pracę naukową. Stopień doktora uzyskał w 1975 r., habilitował się w 1982 r., a w roku 1991 uzyskał tytuł profesora chemii. Problematyka jego działalności badawczej mieści się w trzech działach fizyki chemicznej i chemii teoretycznej: teorii oddziaływań międzymolekularnych, teorii struktury elektronowej molekuł i teorii molekuł zawierających niestabilne jądra atomowe. W latach 1978 - 1981 odbywał staże podoktorskie na uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych. Obecnie jest profesorem zwyczajnym na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. Opublikował ponad 100 prac naukowych. Za osiągnięcia naukowe otrzymał w roku 1987 medal International Academy of Ouantum Molecular Science, w 1994 roku - medal Jana Zawidzkiego przyznawany przez Polskie Towarzystwo Chemiczne, a w 1997 roku - nagrodę im. Marii Skłodowskiej - Curie przyznawana przez Polską Akademię Nauk.

(1911 – 1988) poeta, wychowawca, działacz społeczny. Uczył się w męskim Gimnazjum Humanistycznym Stanisława Niemca, a następnie w Szkole Rolniczej im. W. Reymonta w Dobryszycach, gdzie rozpoczął swoją działalność społeczną. Był współorganizatorem i wiceprezesem Koła Koleżeńskiego mającego na celu "samopomoc uczniowską". Lata szkolne to czas, gdy ujawnił się jego talent i zamiłowanie do poezji. W okresie II wojny światowej działał w Związku Walki Zbrojnej. Tworzył wówczas poezję partyzancką, która stała się kanwą do późniejszych najsławniejszych kompozycji muzycznych Henryka Fajta. Obaj panowie ściśle współpracowali również po zakończeniu wojny. W 1944 roku powstał i został wydany zbiór jego poezji pt."Echa leśne", będący kontynuacją tomiku wydanego wcześniej przez T. Różewicza. Tuż po opuszczeniu miasta przez Niemców w 1945 roku wraz z H. Fajtem organizował w budynku "Metropolu"(Kinema) koncerty poetycko – muzyczne dla mieszkanców miasta. W 1950 roku Kałkusiński opuścił Radomsko. Pracował wówczas koło Opoczna jako wychowawca w domu dziecka. Brał udział w 1965 roku w Seminarium Historycznym Grupy Partyzanckiej "Jędrusie" w Sandomierzu. Do Radomska powrócił w 1967 roku. W tym samym roku podjął na krótko pracę w Powiatowym Domu Kultury. Pełnił też w latach 70. XX wieku funkcję Radnego Rady Miejskiej. Całe jego życie naznaczone było poezją i poetycką twórczością. Grób Czesława Kałkusińskiego znajduje się na Starym Cmentarzu w Radomsku.

ur. 15 lutego 1963 roku, polski menedżer, wiceprzewodniczący Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, wiceminister przemysłu i handlu. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Na początku lat 80. XX wieku zaangażowany w działalność harcerską. W 1981 w Radomsku utworzył zastęp harcerski, który dał początek 4 Błękitnej Radomszczańskiej Drużynie Harcerzy. W 1991 pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. Po odejściu z administracji publicznej zajął się działalnością w sektorze prywatnym. Do 2002 był kolejno wiceprezesem zarządów NICOM Consulting i Polskiego Banku Rozwoju, a następnie prezesem zarządów IB Austria Securities w Warszawie, Banku Współpracy Europejskiej i Optimusa. W późniejszych latach zasiadał w radach nadzorczych spółek prawa handlowego. Związany z Konfederacją Lewiatan, w której został wiceprezesem zarządu. Od 2004 reprezentuje tę organizację w Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym, został wiceprzewodniczącym tej instytucji.

ur. 15 maja 1976 r.; piłkarz, występujący na pozycji pomocnika, reprezentant Polski. Od lata 2006 zawodnik VfL Wolfsburg. Swoja przygodę z piłką nożną rozpoczął w LZS Chrzanowice. Następnie w 1994 trafił do RKS Radomsko, gdzie grał przez dwa sezony. Jest uznany za jednego z najlepszych polskich piłkarzy. Był wielokrotnie nagradzany i wyróżniany, tak w kraju, jak i za granicą. Dwukrotny zdobywca prestiżowej nagrody najlepszego polskiego piłkarza tygodnika „Piłka Nożna” za lata 2003 i 2004. Wystąpił w 82 spotkaniach reprezentacji Polski, zdobywając 15 bramek (stan na 16 czerwca 2008). Jest jedynym zawodnikiem reprezentacji Polski który rozegrał 9 meczów podczas Mistrzostw Świata 2002 i 2006 oraz Mistrzostw Europy w 2008. 15 sierpnia 2011 roku oficjalnie ogłosił koniec kariery piłkarskiej. Pożegnalny mecz rozegrał 11 maja 2012 roku w Radomsku Należy do Klubu Wybitnego Reprezentanta.

(1834 – 1914). Radomszczanin, lekarz, działacz społeczny. Członek korespondent Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, członek honorowy Towarzystwa Lekarskiego Częstochowskiego. Julian Kulski był lekarzem działającym w szpitalu w Radomsku (Noworadomsku), posiadał opinię serdecznego, taktownego, uprzejmego i lubianego przez pacjentów i współpracowników. Angażował się w działalność społeczną na rzecz rozwoju miasta i dla dobra jego mieszkańców. W 1881 roku działając w Komitecie Założycielskim bezpośrednio przyczynił się do uzyskania zgody władz carskich i powstania Ochotniczej Straży Ogniowej w Radomsku. Zabudowa miasta była wówczas drewniana co powodowało, że zagrożenie pożarowe było naprawdę duże. Doktor Kulski pełnił funkcję naczelnika straży w latach1881 – 1882, a następnie był jej honorowym członkiem. W 1893 roku należał do grupy inicjatywnej, która założyła w mieście Stowarzyszenie Spożywcze Urzędników Państwowych i prowadziła sklepy oferujące wysokiej jakości produkty kolonialne. Po wyborze władz stowarzyszenia zasiadał w jego zarządzie. Był także prezesem Towarzystwa Dobroczynności dla Chrześcijan, od momentu jego powstania 1905/1906 aż do 1914 roku. Tablica jego pamięci znajduje się na budynku klasztoru oo. Franciszkanów w Radomsku.

(ur. 23 IX 1953 w Radomsku) polska pisarka fantasy historycznej inspirowanej celtyckimi legendami, poetka i malarka. Ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Łódzkim.
W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku działała w opozycji demokratycznej. Jako poetka debiutowała w 1978 r. w miesięczniku „Więź”. W roku 1980 została laureatką I nagrody na XIII Ogólnopolskim Festiwalu Poezji w Łodzi za debiutancki tom „Antygony rosną w innym klimacie”, wyrastający z oryginalnie przetworzonych doświadczeń poezji Nowej Fali. W 1994 wydała zbiór wierszy „Wolę tych, co błądzili”.
W 1996 r. powstał zbiór opowiadań Prosto z Sherwood, inspirowany starym celtyckim mitem i współczesną historią Polski.
W 1998 roku opublikowała powieść „Prawdziwa historia Morgan le Fay i Rycerzy Okrągłego Stołu”, otrzymała za nią Srebrny Glob, została także nominowana do Nagrody im. Janusza A. Zajdla. W tymże roku otrzymała wyróżnienie specjalne Śląskiego Klubu Fantastyki – Śląkfę. W 2002 r. powstał przewrotny antyporadnik "Młodość nie ma wieku", w którym autorka radzi, by zapomnieć o upływie czasu, zachować pogodę ducha i młodzieńczy apetyt na życie... do końca świata i jeszcze dzień dłużej.
Początkującego pisarza Andrzeja Sapkowskiego, wbrew ówczesnej opinii dużej części własnego środowiska, Kwiatkowska traktowała jak odkrycie i autentyczne objawienie literackie.
Inne jej dzieła to zbiór opowiadań fantasy inspirowanych legendą o Robin Hoodzie „Prosto z Sherwood”. Wydała również zbiór hinduskich anegdot „Jak rozmawiać z idiotą” oraz wybór cytatów politycznych „Polska jabłoń demokracji”. Zmarła 13 X 2005 w Łodzi.
Od 2011 roku odbywa się w Radomsku coroczny Ogólnopolski Konkurs na Opowiadanie Fantasy im. Krystyny Kwiatkowskiej.
Oprócz poezji i fantastyki, uprawiała krytykę literacką, pisała scenariusze m.in. wraz z Jackiem Kowalczykiem scenariusz filmu „Głód”, wyróżnionego prestiżową nagrodą im. Andrzeja Munka. Swoje prace malarskie wystawiała w Łodzi, Krakowie, Poznaniu, Gdańsku i Warszawie. Często zdobią one okładki pism ezoterycznych, takich jak "Nieznany Świat" i "Czwarty Wymiar".

ur. 12 stycznia 1969 roku w Radomsku; piłkarz, reprezentant Polski. W reprezentacji narodowej zagrał w 22 spotkaniach, debiutował 15 listopada 1995 r. w meczu z reprezentacją Azerbejdżanu w Trabzon (0:0). W 1997 grając w barwach Widzewa Łódź zdobył mistrzostwo Polski. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał w zespole Startu Gidle, następnie grał w RKS Radomsko, PTS Widzew, niemieckim Hansa Rostock, cypryjskim Anorthosis Famagusta Larnaka, Piotrcovii Piotrków Trybunalski, ponownie w Anorthosisie. Po zakończeniu kariery , rozpoczął pracę szkoleniowca. Trenował drużyny: RKS Radomsko, Concordię Piotrków Trybunalski, Orlicz Suchedniów.

(1879 – 1944) Urodził się pod Krakowem, a do Radomska przybył w 1915 roku wraz z oddziałami Legionów Polskich i pełnił tu funkcję oficera webunkowego. Posiadał wyższe wykształcenie i praktykę pedagogiczną. Był twórcą i kierownikiem pierwszego w Radomsku Gimnazjum Męskiego, które rozpoczęło swą działalność 20 października 1915r., najpierw w budynku przy ul. Bugaj 6, następnie przy ul. Częstochowskiej 7/9 (dziś ul. Piłsudskiego). Szkoła szybko stała się wiodącą placówką oświatową w mieście, bez wątpienia za sprawą jej założyciela, który zatrudniając najzdolniejszych pedagogów, dbając o wyposażenie szkoły, ale też działając aktywnie na polu społecznym i kulturalnym miasta, stał się wielką osobowością Radomska. Był bardzo zaangażowany w życie miasta, popierał rozwój skautingu, a spośród jego uczniów rekrutowała się pierwsza w Radomsku (Noworadomsku) drużyna skautowa. Przedstawienia teatralne przygotowywane przez uczniów szkoły wystawiane były w budynku "Kinemy" i cieszyły się ogromnym zainteresowaniem oraz uznaniem wśród mieszkańców miasta. W kwietniu 1922 r. wybrany został prezesem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”- organizacji popularyzującej sport wśród młodzieży, którą kierował przez długie lata. W tym samym roku mieszkańcy Radomska doceniając zasługi Stanisława Niemca powierzyli mu mandat radnego Rady Miejskiej. Objął też funkcję prezesa Miejskiego Dozoru Szkolnego, którą przekazywano najlepszym kierownikom szkół w Radomsku. Ukoronowaniem jego wysiłków było przyznanieGimnazjum Filologicznemu Męskiemu Stanisława Niemca kategorii "B" – bez zastrzeżeń, najwyższej spośród szkół w mieście. Pełniąc swoje obowiązki Stanisław Niemiec był jednym z najbardziej aktywnych przedstawicieli walczących o sprawy szkolnictwa w Radomsku. Zamknięcie w 1933r. Gimnazjum Męskiego spowodowało wycofanie się Stanisława Niemca z życia kulturalnego i społecznego Radomska, w konsekwencji zaś opuszczenie miasta. Powrócił do niego podczas wojny zamieszkując w swojej posiadłości na Sanikach gdzie prowadził gospodarstwo rolne. Podczas okupacji pisał wiele artykułów do nielegalnej, podziemnej prasy, dając tym samym dowód, że zawsze trzeba walczyć o społeczeństwo i miasto. Grób wielkiego pedagoga, społecznika, organizatora życia oświatowego i kulturalnego miasta znajduje się na Starym Cmentarzu w Radomsku.

(1863 – 1938) nauczyciel, wybitna postać w historii polskiej fotografii. Ukończył gimnazjum realne w Kaliszu, a następnie szkołę handlową Kronenberga w Warszawie. Zamieszkiwał w Południowej Afryce, Szwajcarii, w Tyflis w Gruzji. Po powrocie do kraju pracował w Łodzi jako nauczyciel. W latach 1905 – 1914 swoje prace fotograficzne prezentował na licznych wystawach fotografii artystycznej i w prasie różnych krajów. Do Radomska przybył w 1925 roku i pozostał tu aż do śmierci. Współpracował z miesięcznikiem "Fotograf Polski" dostarcając preglądów prasy zagranicznej. W 1929 roku miał w Warszawie swoją indywidualną wystawę. Fotograf, którego prace porównywano do malarskich dzieł Milleta, Chełmońskiego, Ruszyca. Wzorował się na malarstwie pejzażowym, adoptując technikę bromoleju, która ułatwiła mu przekazywanie poprzez obraz fotograficzny wartości duchowych i uniwersalnych. Lekkie rozproszenie przedmiotów harmonizowało kompozycje. Piękno przedstawianego w pejzażach świata wzmacniały postaci ludzkie będące jedynie elementem sztafażu. Należał do Fotoklubu Polskiego, zrzeszającego artystów uprawiających fotografię jako niezależną sztukę. Większość jego prac znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

(1894 - 1988) adwokat, działacz socjalistyczny i niepodległościowy, współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. Urodził się w rodzinie robotniczej. Ojciec Józef był początkowo rolnikiem a następnie górnikiem. W rodzinnej wsi ukończył szkołę podstawową oraz Szkołę Pospolita Męską w Wieliczce. Od września 1907 uczęszczał do gimnazjum w Krakowie. Od czasu gimnazjum należał do kręgu PPSD i uczęszczał na kursy Uniwersytetu Robotniczego. W 1910, w wieku 16 lat, pod pseudonimem Antoni przystąpił do Związku Walki Czynnej a następnie w 1912, Związku Strzeleckiego, gdzie ukończył szkołę oficerską. W 1915 ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Od sierpnia 1914 roku był żołnierzem Legionów. Początkowo jako plutonowy 2 kompanii 4 batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów, od 1916 jako starszy sierżant ps. Ludor w 5 Pułku Piechoty Legionów. Uczestniczył we wszystkich bitwach Legionów m.in. pod Łowczówkiem, Konarami, Jastkówem, Kostiuchnówką. W lutym 1917 został skierowany do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej na Lubelszczyznę. W lipcu 1917 wraz z innymi odmówił złożenia przysięgi na wierność Austrii. Jako poddany austriacki został skierowany do szkoły oficerskiej rezerwy, a następnie do 40 rzeszowskiego pułku piechoty i wysłany na front włoski. Służył w Tyrolu w stopniu aspiranta. Do Polski wrócił w styczniu 1919r. Po powrocie do Krakowa ukończył kursy w Akademii Handlowej oraz rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, pracując jednocześnie w Wojskowej Fabryce Wozów. W lipcu 1920 zgłosił się ochotniczo do wojska. Zdemobilizowany w listopadzie 1920 kontynuował studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskując w lipcu 1921 absolutorium, zaś w lipcu 1922 tytuł doktorski. Od 1923 roku pracował jako urzędnik starostwa powiatowego w Radomsku, od 1926 wicestarosta w Koninie, a następnie w Słupcy. W okresie 1928 - 1930 burmistrz Radomska. Od 1935 adwokat w Krakowie, obrońca w procesach działaczy socjalistycznych i komunistycznych. W maju 1939 wybrany wiceprezydentem Krakowa. Nie objął jednak funkcji do wybuchu wojny z uwagi na sprzeciw władz. W czasie wojny członek PPS-WRN, komendant Milicji Robotniczej. Od 1943 zastępca Delegata Rządu RP na Kraj, od 1944 minister-członek Krajowej Rady Ministrów. Aresztowany 27 marca 1945 przez NKWD Skazany w tzw. "procesie szesnastu" (formalnie w odrębnym tajnym procesie w listopadzie 1945) na 5 lat więzienia. Od 1945 do 1949 roku więziony w Moskwie, od czerwca 1949 w Włodzimierzu nad Klaźmą. W maju 1950 po odbyciu kary został zesłany na Syberię do Krasnojarskiego Kraju gdzie pracował jako drwal. Po okresie uwięzienia w ZSRR wrócił do Polski w roku 1955. Od 1956 do 1968 pracował jako adwokat w Warszawie. Działacz opozycji niepodległościowej w PRL. W 1972 wraz z innymi legionistami, wystąpił do premiera z memoriałem o uczciwą ocenę historii Legionów Polskich. Na przełomie 1975/1976 był jednym z sygnatariuszy "Listu 59". Był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników i Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. 10 marca 1981 napadnięty przez "nieznanych sprawców". W efekcie pobicia znalazł się w szpitalu. Zmarł w marcu 1988 roku. 19 kwietnia 1990 roku Plenum Sądu Najwyższego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) unieważniło wyrok z 14 listopada 1945. Odznaczony w 1932 Krzyżem Niepodległości, w 1944 Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, czterokrotnie (1948) Medalem Wojska, w 1970 Krzyżem Armii Krajowej, pośmiertnie w 1988 przez Prezydenta RP na Uchodźstwie Kazimierza Sabbata Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Polonia Restituta oraz Pro Fide et Patriae. Posiadał też odznakę legionową "Za wierną służbę". 21 września 2006 został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

ur. 27.04.1967 r. w Radomsku. W 1994 r. ukończyła z wyróżnieniem Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, Filię w Katowicach. Uzyskała dyplom w Pracowni Projektowania Graficznego profesora Tomasza Jury oraz w Pracowni Malarstwa profesora Jacka Rykały. W latach 1996 - 2005 pracowała w Zespole Szkół Plastycznych im. Jacka Malczewskiego w Częstochowie, ucząc grafiki użytkowej - form wydawniczych. Od 1998 r. pracuje w Wyższej Szkole Pedagogicznej - obecnie Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. W 2004 roku otrzymała stopień doktora sztuki w Akademii Stuk Pięknych w Katowicach w dyscyplinie artystycznej: grafika. W 2008 r. uzyskała stopień doktora habilitowanego. Również od tego roku pełni funkcję zastępcy Dyrektora Instytutu Plastyki. Zajmuje się grafiką, malarstwem, projektowaniem graficznym, rysunkiem. Artystka miała wiele wystaw zbiorowych i indywidualnych.
Wystawy indywidualne: Miejski Dom Kultury, Radomsko, 1996; Centrum Kultury, Katowice, 1996; Ośrodek Promocji Kultury "Gaude Mater", Częstochowa, 1996; Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa, 2000; Centrum Sztuki – Galeria EL, Elbląg, 2000; Biuro Wystaw Artystycznych, Leszno, 2001; MDK, Radomsko, 2001; Galerie 9, Praga, Czechy, 2003; Zespół Szkół Plastycznych, Częstochowa, 2004; Miejska Biblioteka Publiczna, Radomsko, 2006; Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa, 2007; Centrum Sztuki Współczesnej SOLVAY, Częstochowa, 2007; Galeria Konduktorownia – siedziba Regionalnego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, Częstochowa, 2007; Galeria Grodzka, Kraków, 2007; Miejska Biblioteka Publiczna, Radomsko, 2008; Wystawa połączona z pokazem prac studentów Instytutu Plastyki AJD, Miejska Biblioteka Publiczna, Radomsko, 2009; Wystawa połączona z pokazem prac studentów Instytutu Plastyki AJD, Galeria Ośrodka Promocji Kultury "Gaude Mater", Częstochowa, 2010; Wystawa w ramach Dni Kultury Chrześcijańskiej, Miejska Biblioteka Publiczna, Radomsko, 2010.
Nagrody: "6 Ogólnopolski Przegląd Rysunku Wyszych Uczelni Plastycznych" II NAGRODA RÓWNORZĘDNA, 1993; Projekt Medalu Miasta Radomska, I NAGRODA, 1996; Projekt Medalionu Przewodniczacego Rady Miejskiej w Radomsku, I NAGRODA, 1996; Nagroda indywidualna II STOPNIA Centrum Edukacji Artystycznej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego za szczególny wkład w rozwój edukacji artystycnej w Polsce, 2004; Konkurs plastyczny "Daj mi głos" zorganizowany przez Towarzystwo Opieki Nad Zwierzętami Oddział w Zabrzu I NAGRODA, 2007; Nagroda Indywidualna III STOPNIA Rektora Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie za szczególne osiągnięcia w pracy w 2007r., 2008; III Nagroda za zestaw trzech prac – bez tytułu druk cyfrowy – 6 Międzynarodowe Biennale Miniatury Częstochowa 2010.

ur. 25 maja 1918 roku w Osjakowie; najstarszy z braci Różewiczów; absolwent Gimnazjum im. F. Fabianiego w Radomsku, utalentowany, świetnie zapowiadający się poeta. Zasięgał rad poetyckich w korespondencji z Józefem Czechowiczem i Kazimierzem Wierzyńskim. Publikował wiersze w gazetach, w 1938 roku laureat nagrody literackiej. W końcu lipca 1939 roku ukończył kurs podchorążych rezerwy. Jako podchorąży 27 pułku piechoty uczestniczył w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji żołnierz Armii Krajowej – pseudonim Zbyszek i Gustaw; pracownik wywiadu, tuż przed aresztowaniem – szef wywiadu Armii Krajowej w Łodzi. 9 czerwca 1944 roku aresztowany przez Gestapo w Łodzi, skazany na śmierć, został rozstrzelany 10 listopada 1944 roku. Po śmierci awansowany do stopnia kapitana i odznaczony Krzyżem Virtutti Militari.

ur. 9 listopada 1921 roku w Radomsku, zm. 24 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu; poeta, dramatopisarz, prozaik. Jeden z najwybitniejszych pisarzy współczesnych. Pierwsze wiersze publikował w prasie młodzieżowej. W 1942 roku ukończył tajny kurs szkoły podchorążych; w latach 1943-1944 żołnierz Armii Krajowej ps. Satyr. Jako „Satyr” wydał debiutancki tom „Echa leśne”, współpracował z prasą konspiracyjną; w lipcu 1945 roku zdał egzamin dojrzałości w Częstochowie; podjął studia na Wydziale Histori Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1947 roku ukazał się tom wierszy „Niepokój” uznawany za rzeczywisty debiut Różewicza. W 1949 roku zamieszkał w Gliwicach, gdzie powstały kolejne tomy, jednakże z uwagi na sytuację polityczną w kraju pojawiły się odmowy publikacji jego twórczości w czasopismach literackich. W 1960 zadebiutował „Kartoteką” jako dramaturg. W ciągu następnych lat napisał większość swoich utworów teatralnych. W 1968 roku wyprowadził się do Wrocławia, gdzie na stałe związał się z wrocławskim miesięcznikiem „Odra”. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich; tłumaczony na ponad 20 języków. W połowie lat 70 i 80 był poważnym kandydatem do literackiej Nagrody Nobla. Wielokrotnie przyznawano mu tytuł doktora honoris causa (Uniwersytety: we Wrocławiu, Warszawie, Gdańsku, Opolu, Jagielloński w Krakowie), nagradzano różnymi wyróżnieniami: Europejską Nagrodą Literacką w Strasburgu (2008), Nagrodą Literacką im. Władysława Reymonta za twórczość całego życia (1999), Nagrodą Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandowskiego (1997), Nagrodą Wielkiej Fundacji Kultury (2000), Nagrodą „Złotego Berła” (2006). Odznaczony: Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (11.XI 1996 r.), Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (22.03.2003 r.) i innymi

ur. 16 sierpnia 1924 roku w Radomsku; najmłodszy z braci Różewiczów. Wybitni polski reżyser filmowy i teatralny , scenarzysta. Po maturze 1946 roku rozpoczął prace w kinematografii jako asystent reżysera Jerzego Zarzyckiego. Zadebiutował w 1947 roku wspólnie z J. Hasem krótkometrażowym filmem „Ulica Brzozowa”. Pierwszy pełnometrażowy film fabularny „Trudna miłość” zrealizował w 1953 roku. W latach 60, wspólnie z bratem Tadeuszem, tworzyli scenariusze, a Stanisław reżyserował. Tak powstały „Świadectwo urodzenia” (1961), „Echo” (1964) czy „Mąż pod łóżkiem” (1967). Jako scenarzysta współpracował z Kornelem Filipowiczem i J. J. Szczepańskim.W 1967 roku współtworzył Zespół Filmowy „Tor” i objął jego kierownictwo artystyczne do 1968 roku. Do funkcji tej powrócił w 1972 i piastował ją aż do roku 1980. W Zespole „Tor” debiutowali: K. Zanussi, E. Żebrowski, M. Piwowski, K. Kieślowski, A. Krauze, W. Marczewski. W latach 1955-1971 wykładowca reżyserii w łódzkiej Szkole Filmowej. W latach 90-tych reżyserował spektakle sceniczne m.in. dla Teatru Telewizji, dla Teatru Wybrzeże w Gdańsku oraz teatrów: Studio, Polskiego i Powszechnego w Warszawie. Na przełomie lat 90. i nowego stulecia zrealizował filmy krótkometrażowe „Kinema”, „Nasz starszy Brat”, „Gdzie zabawki z tamtych lat”. Za swą twórczość był wielokrotnie nagradzany; laureat polskiej nagrody filmowej „Złoty Orzeł” (2001) w kategorii Osiągnięcia Życia oraz Nagrody Specjalnej „Platynowe Lwy” na 33. Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni w 2008 roku. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla kultury narodowej, za osiągnięcia w pracy twórczej”.Wielki autorytet moralny polskiego kina. Zmarł 9 listopada 2008 roku.

ur. 13 stycznia 1942 roku w Radomsku; piłkarz 17-krotny reprezentant Polski; wychowanek klubu sportowego „Stal Radomsko” (1954), w latach 1956-1961 zawodnik „Czarnych Radomsko”. Od roku 1961, przez kilkanaście lat bronił barw ŁKS Łódź. Na pierwszoligowych boiskach zadebiutował w spotkaniu otwierającym ligowy sezon 1962/63 w meczu ŁKS Łódź z Pogonią Szczecin. Wyróżniał się bardzo dobrą grą głową i mocnym strzałem. Dla klubu ogółem zdobył 102 gole, co czyni go jednym z najlepszych strzelców ŁKS w historii ligowych rozgrywek. W 1973 roku wyjechał do Holandii, grał w I – ligowej Sparcie Rotterdam oraz HFC Haarlem (od 1976). Pracował jako trener. Wystąpił w 17 meczach reprezentacji Polski, debiutował w 1965 roku w meczu ze Szkocją (w ramach eliminacji do mistrzostw świata) i strzelił jedną bramkę. Ostatni raz w kadrze narodowej wystąpił w 1971 roku, w meczu z reprezentacją RFN. Piłkarską karierę zakończył w 1978 roku. Zmarł 4 listopada 2015 roku w Żyrardowie.

urodził się 8 kwietnia 1909 roku w Brzeżanach na Podolu. W wyniku wybuchu I wojny światowej, po prawie dwuletniej tułaczce rodzina w 1916 r. zamieszkała w Radomsku. Stanisław Sankowski całe swoje życie związał z tym miastem. W 1927 r. uzyskał maturę w Gimnazjum Stanisława Niemca i rozpoczął studia na Wydziale Filozoficzno- Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pierwszą pracę zawodową podjął w Radomsku jeszcze podczas studiów. Powierzono mu porządkowanie archiwum magistratu Radomska. Właśnie ta praca pozwoliła mu realizować swoje marzenia – zgłębiać i badać historię miasta. Znaleziona na strychu magistratu skrzynia, w której znajdowały się pochodzące jeszcze z XVII w. pergaminowe dokumenty, nadające miastu przywileje, miała niewątpliwie wpływ na dalszą realizację pasji życiowej. Pracę magisterską pt. „Przyczynki do dziejów miasta Radomska”, pisał pod kierunkiem naukowym profesora Władysława Semkowicza. Dziejom tym poświęcił całe swoje życie. Po wybuchu II wojny światowej jako dowódca 2. Kompanii 25. pułku piechoty w Piotrkowie po kilku bitwach stoczonych z niemieckim najeźdźcą dostał się do niewoli. Przebył ciężką drogę jeńca wojennego – poprzez obozy Itzehoe, Sandbostel, Lubeka trafił do jednego z największych obozów Woldenberg. Po powrocie z niewoli w 1945 r. współuczestniczył w organizowaniu szkolnictwa w Radomsku i od tego czasu, nieprzerwanie do 1972 r., był nauczycielem kilku pokoleń uczniów. Od początku swojej pracy pedagogicznej rozbudzał w młodzieży zamiłowanie do historii i do dziejów rodzinnego miasta. W tym celu w 1945 r. założył Koło Historyczne przy I Liceum Ogólnokształcącym. Ponadto na lekcjach historii wprowadzał związane z tematem zagadnienia regionalne. W 1946 r., w uczniowskim czasopiśmie „Nasz Świat” (nr 1 z grudnia 1946) ogłosił „Apel Historyka”, w którym nawoływał do uszanowania pamiątek rodzinnych i lokalnych. Wtedy zrodził się pomysł utworzenia muzeum. Nasilenie prac zmierzających do realizacji tego celu nastąpiło w 1958 r. Wspólnie z członkami Koła Historycznego aktywnie włączył się w obchody 700-lecia miasta Radomska i 1000-lecia istnienia Państwa Polskiego, dążąc do pogłębienia wiedzy nie tylko z zakresu dziejów Polski, ale także z historii Radomska i powiatu radomszczańskiego. Pragnął, by jego praca pozostawiła trwałą pamiątkę dla przyszłych pokoleń. W lipcu 1970 r., uchwałą Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, podjęto decyzję o uruchomieniu Muzeum Regionalnego w Radomsku. Stanisław Sankowski był również autorem monografii i kilkunastu opracowań, dotyczących historii miasta i regionu. W 1958 r. napisał pracę „Przyczynki do dziejów Radomska”, za którą otrzymał nagrodę w Ogólnopolskim Konkursie Monografii Miast. Monografia pt. „Z dziejów miasta Radomska (do 1939 r.)” z powodu cenzury została wydana dopiero w 1995 r. Poza pasją związaną z historią Radomska i regionu Stanisław Sankowski był zamiłowanym filatelistą , interesował się sztuką, w wolnych chwilach grał na skrzypcach i malował. Działał też w Ochotniczej Straży Pożarnej. Za swoją pracę zawodową i społeczną został odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1972), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975), medalem „Za udział w wojnie obronnej” (1982), medalem „Za długoletnie pożycie małżeńskie (1987), odznaką za wysługę Ochotniczej Straży Pożarnej, złotą i srebrną odznaką honorową Polskiego Związku Filatelistycznego. Papież Paweł VI w dniu 18 grudnia 1975 r. przyznał mu medal Pro Ecclesia et Pontifice za zorganizowanie życia religijnego w obozie jenieckim i świadectwo wiary wśród młodzieży. Wspólnie z żoną Ireną wychowali pięciu synów. Stanisław Sankowski zmarł 22 marca 1993r. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Radomsku.

ur. 12 października 1928 w Radomsku; jeden z najlepszych dyrygentów świata. W latach 1946-1951 studiował dyrygenturę pod kierunkiem A. Malawskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, od 1951 do 1953 w Konserwatorium w Leningradzie u J. Merawińskiego. W latach 1954 - 1956 był jego asystentem w Filharmonii Leningradzkiej. Od 1956 do 1958 był dyrygentem Teatru Balszoj w Moskwie. Po powrocie do Polski w okresie od 1958 do 1961 sprawował funkcję dyrygenta, do 1959 również kierownika artystycznego w Państwowej Operze w Warszawie. W latach 1965-1970 był dyrygentem królewskiej Opery w Kopenhadze. W latach 70. rozpoczął współpracę z orkiestrami symfonicznymi. W latach 1970-71 prowadził Cleweland Symphony Orchestra, w latach 1975-1979 - St. Louis Symphony Orchesrta, od 1979 do 1982 Orkiestrę Włoskiego Radia i Telewizji RAI. W latach 1985-1993 był dyrygentem filharmonii w Rochester, z którą do dziś współpracuje jako stały gościnny dyrygent. Występuje z najsłynniejszymi orkiestrami m.in. Orkiesrtą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, London Phiharmonic, Wiener Symphoniker, Israel Phiharmonic, orkiestrami w Madrycie, Oslo, Hadze, Nepalu, Montrealu, Sydney, Waszyngtonie, Chicago, San Frnacisco, Dallas i innym. Jest inicjatorem powstania i patronem Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus. Jest propagatorem muzyki polskiej w świecie; Nagrywa dla światowych firm fonograficznych. W 2008 otrzymał „Diamentową Batutą” prestiżową nagrodę muzyczną przyznaną przez Zarząd Polskiego Radia. W 2009 roku został odznaczony francuskim orderem „Artes et Letters”, nosi tytuły doktora honoris causa wielu uczelni. Zmarł 23 grudnia 2014 r. w Lozannie.

ur. 24 października 1963 roku; zapaśnik, wychowanek RKS Radomsko (1977-1982), następnie reprezentował barwy CWKS Legia (1983-1985) i GKS Piotrkovia (od 1985); wielokrotny reprezentant Polski w zapasach w stylu klasycznym,3-krotny mistrz Polski (1991, 1995, 1996) , srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku; uhonorowany nagrodą Fair Play przez Polski Komitet Olimpijski (1995). Po zakończeniu kariery został trenerem m.in. prowadził kadrę olimpijską zapaśników podczas igrzysk w Sydney.

ur. 4 stycznia 1939 roku w Radomsku, zmarł 18 maja 2015 roku w Warszawie. Historyk, badacz dziejów Radomska, nauczyciel, wychowawca, opiekun naukowy wielu pokoleń historyków. Poseł na Sejm X Kadencji . Ukończył w 1965 studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W 1977 na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych, a w 1990 habilitował się na Uniwersytecie Łódzkim. W 2000 r. otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych. Pracował jako nauczyciel i dyrektor Publicznej Szkoły Podstawowej nr 9 w Radomsku (1970 – 1978) i I Liceum Ogólnokształcącego w Radomsku. Następnie był dyrektorem Wojewódzkiego Archiwum Państwowego w Piotrkowie Trybunalskim. Od 1991 roku kierował Zakładem Historii Najnowszej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Częstochowie. Od 1996 do 2002 zajmował stanowisko Rektora tej uczelni, następnie został nauczycielem akademickim w Akademii im. Jana Długosza. W 1989 uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Redaktor naukowy wielu wydawnictw historycznych, autor licznych publikacji naukowych (książek i artykułów) , m.in.: "Powstanie Styczniowe w Zagłębiu Dąbrowskim" (1978), "Powstanie Styczniowe w Radomszczańskiem" (1994), "Związek Miast Polskich 1917-1939;1990 – 1994"(1995), "Rzeczpospolita Samorządowa 1918 – 1939" (2000), "Źródła archiwalne do dziejów Radomska", "Źródła naukowe do dziejów Piotrkowa Trybunalskiego", "60 lat Archiwum Państwowego w Piotrkowie Trybunalskim". Spoczywa w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Nowym w Radomsku.

ur. 8 kwietnia 1960 w Głubczycach. Rysownik, grafik, malarz i nauczyciel akademicki. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, na Wydziale Grafiki w Katowicach w latach 1981-86. Dyplom uzyskał z wyróżnieniem. W latach 1986-87 stypendium Ministra Kultury i Sztuki, dla młodych twórców. Prof. nadzwyczajny w Instytucie Plastyki, Akademii im. J. Długosza w Częstochowie. Współpracował z miesięcznikiem "Res Publica" w Warszawie. Zajmuje się grafiką, rysunkiem, malarstwem i fotografią, często tworzy linoryty. Wraz z rodziną mieszka w Radomsku. Córka Karina, absolwentka Instytutu Sztuk Pięknych AJD w Częstochowie również zajmuje się grafiką. Uczestniczył w ponad 150 wystawach zbiorowych i kilkunastu indywidualnych w kraju i za granicą. Jest więc znany na arenie międzynarodowej. Swoje wystawy prezentował już m.in. w Stanach Zjednoczonych, Hiszpanii, Finandii, Niemczech, Zjednoczonych Emiratach Arabskich i na Węgrzech.
Jest laureatem licznych nagród i wyróżnień, m.in.: „Nagroda za debiut, Śląsko-Dąbrowskiego Komitetu Kultury Niezależnej”, Muzeum Diecezjalne, Katowice 1987; Nagroda "Res Publika" Warszawa 1988; Wyróżnienie International Exhibition Of Miniature Art., Toronto, Kanada, 1989 i 1991; Wyróżnienie honorowe - ,,MISTERIUM CIERPIENIA MISTERIUM ODKUPIENIA”, Ogólnopolski konkurs plastyczny, Bielskie Centrum Kultury, Bielsko Biała, 2005; Nagroda "Gdy słowo staje się obrazem", Wystawa Iliustracji Biblijnej, Centrum Kultury Zamek, Poznań, 2006.

Wystawy zbiorowe: "Wspólnota I i II", Muzeum Diecezjalne, Katowice, 1987 i 1989, "40 lat Wydziału Grafiki w Katowicach", Katowice, 1987, XIV Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego, Szczecin, 1988, 11 th International Exhibitin of Original Drawings, Rijeka, 1988, Jugosławia, ARSENAL/88, Wraszawa, 1988, IV,V,VI,X,XI- International Exhibition of Miniature Art, Toronto, 1989-1997, Kanada, II i IV Międzynarodowy Festiwal Kultury Żydowskiej, Kraków 1990-1995, Międzynarodowe Triennale Grafiki, Kraków 1991/ Nurenberg 1992, 16,17, and 21 Mini Print Int. Cadaques, Hiszpania, 1996,1997, 2001, 5 Triennale Grafiki Polskiej, Katowice, 2003/ Miszkolc 2004, Węgry, Międzynarodowe triennale Grafiki, Kraków 2003/ Oldenburg 2004, Niemcy, Miniprint Finland, Lahti, 2004, Finland, V Triennale Rysunku Polskiego, Muzeum Kresów w Lubaczowie, 2005, "3 plenery - Jabłeczna, Wysowa, Łozice" - wystawa poplenerowa, Galeria BWA, Piotrków Tryb., sierpień-wrzesień 2008, Muzeum Regionalne w Radomsku, październik 2008, "5. Międzynarodowe Biennale Miniatury" - Częstochowa 2008, XIV Ogólnopolski Plener Fotograficzny "Natura i Krajobraz 2008", Muzeum Regionalne w Radomsku, wrzesień 2008, "SZTUKA, NAUKA, EDUKACJE" w ramach obchodów 30-lecie Instytutu Plastyki Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie, Miejska Galeria Sztuki, Częstochowa, październik 2008.

Wystawy indywidualne: "Nauka Hebrajskiego", Galeria PSP, Piotrków, 1988, Galeria Epicentrum, Kraków, 1990, Galeria HADAR, Kraków, 1991, Galeria Fra Angelico, Katowice, 1993, Centrum Kultury Żydowskiej na Kazimierzu, Kraków, 1997, Galerie 9, Praga, 1997, Centrum Promocji Kultury "Gaude Mater" , Częstochowa, 1998, "TRANSLACJE" - Kolekcja Sztuki Końca Wieku, Piotrków, 1996-1998, Galerie 9, Praga, 2001, Galeria Muzeum Regionalnego, Radomsko, 2005, Galeria Stalowe Anioły, Bytom, 2005 źródło: materiały autora.

ur. 9 listopada 1923 roku w Radomsku; wybitny mediewista, filolog, historyk i teoretyk literatury „znawca dawnej kultury żydowskiej” , jeden z twórców polskiego językoznawstwa kwantytatywnego.

W 1939 roku ukończył szkołę i zdał małą maturę; w czasie okupacji uczył się w Szkole Handlowej; w roku 1945 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Radomsku. Studiował we Wrocławiu historię, a od 1948 r. filologię polską. Podczas studiów rozpoczął pracę w Bibliotece Uniwersytetu Wrocławskiego; w 1952 r. uzyskał magisterium. Od 1953 roku pracował w Instytucie Badań Literackich PAN, gdzie uzyskał kolejne stopnie i tytuły naukowe: doktora (1959), doktora habilitowanego (1966), profesora nadzwyczajnego (1984), profesora zwyczajnego (1991). w latach 1967-1978 kierował Pracownią Piśmiennictwa Średniowiecznego. Od roku 1961 w składzie komitetu redakcyjnego Słownika polszczyzny XVI wieku, od 1965 roku członek komitetu redakcyjnego Biblioteki Pisarzy Polskich (od 1968 redaktor naczelny). Od 1978 wykładowca literatury staropolskiej i judaistyki na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1981 roku członek czynny Towarzystwa Naukowego KUL. Zmarł 6 marca 2003 roku.

Wydział Informacji i Promocji

Paulina Grabowska - Naczelnik
promocja@radomsko.pl

rzecznik@radomsko.pl

tel. +48 (44) 685 45 29

tel. +48 (44) 685 45 73

tel. +48 (44) 685 45 02

tel. +48 (44) 685 44 67

Biuro Obsługi Interesanta

Zbigniew Grabarczyk – Kierownik
tel. +48 (44) 685 44 87

Inspektor Ochrony Danych

abi@radomsko.pl

tel. +48 (44) 685 44 72